Treinreis Yogyakarta

27 sept.: treinreis van Bandung naar Yogyakarta

We zijn om 5 uur op gestaan om op tijd weer op het station te zijn voor vertrek naar Yogya (7.20 uur).

Ons reisteam is gisteravond al met de auto en onze bagage naar Yogya vertrokken. Rudie heeft ervoor gezorgd dat we worden opgehaald door een taxichauffeur; hij zei dat hij te herkennen is aan zijn loop, want hij loopt mank. 

Rudie belde ook rond 6.30 uur met de vraag of de man er al was; hij wilde ook dit op afstand in de hand houden.

Deze aardige man was er stipt op tijd (6.30 uur) en heeft ons netjes geholpen onze tickets te krijgen. Aangekomen op station werden we weer belaagd door mannen die onze koffers naar de trein willen brengen. Voordat we er erg in hadden waren onze koffers al weg en wij er achter aan! De koffers waren nog sneller dan wij in de trein. Zij verwachten een bedrag daarvoor, maar aangezien wij geen afspraken hierover hebben gemaakt, vroegen zij meer dan wij ze hebben gegeven. Maar daar hebben wij niet aan toe gegeven, want Rudie heeft ons gezegd niet teveel betalen en altijd tevoren bedrag afspreken! Die kans hebben wij uiteindelijk niet gekregen. 

Onze gids zegt ook dit is een land van uniformen en land van fooien

Op het perron voor de trein werden we begroet door een "steward en stewardess"; dat was wel heel grappig. Alsof we een vliegtuig in stappen. Voordat we er erg in hadden waren we ze al voorbij vanwege de koffersjouwers die ons te snel af waren.

We hadden een besproken plaats, dus je weet precies waar je zit. Was wel heel leuk om tussen de autochtone bevolking te zitten. 

Tijdens deze treinreis van ruim 8 uur hebben we hele mooie landschappen kunnen aanschouwen. Prachtig! Wat een mooi land! 

Tijdens de reis kwam ook de "stewardess" langs met drankjes en lunches. 

Gelukkig was de trein voorzien van airco. Dat was toch wel heel comfortabel, gezien de buitentemperatuur. Tijdens de stops die we hebben gemaakt, stonden op de perrons ook weer mensen hun (etens)waar aan te prijzen en te verkopen. Dat is iets wat we overal zagen op straat: kraampjes met eten en snacks als bron van inkomsten voor de bevolking.

Wel met grote contrasten tussen arm en rijk. Zoals Kandar, de chauffeur, zegt er zit geen laag tussen. De rijken worden alleen maar rijker, de armen armer en de bureaucratie corrupter. Een andere gids die we spraken die zei dat hij had gehoord dat de Nederlandse bevolking destijds ten tijde van de laatste tsunami (26 december 2004) gemiddeld 10 euro pp had gedoneerd voor de opbouw van het getroffen gebied, maar dat daar tot nu toe niets van terug te zien is. Buiten wat de Nederlandse regering heeft geschonken. Dit terzijde.

Rond 15.30 stond ons reisteam ons alweer op te wachten op het station en vervolgen wij onze reis naar het Dafam hotel. Het lijkt wel alsof alle hotels aan een drukke doorgaande weg liggen. Zo ook deze. Dus wij vragen of we in elk geval een rustige kamer kunnen krijgen, maar ze hadden helaas maar 1 rustige kamer beschikbaar; de volgende dag zou een andere rustige kamer vrijkomen. Het was niet anders, dus Tessa en Nick waren de klos de eerste nacht. 

De volgende dag toch voor een andere, rustige kamer gekozen.

In Indonesië zijn nl. bijna geen verkeersregelaars, dus bij de hotels zijn dat de security medewerkers (in uniform van het hotel), die het verkeer regelen met fluitjes en daarvoor fooitjes ontvangen. 

Zo gebeurt dat ook op de openbare weg door burgers met een fluitje die het verkeer regelen, met gevaar voor eigen leven! Zij krijgen weer fooi van de autobestuurders om zo ook weer in hun levensonderhoud te voorzien. Zo ook als je de weg wil oversteken. Het lijkt voor een buitenstaander een chaotisch geheel, maar we hebben tijdens onze reis geen ongeluk zien gebeuren.